I wanna wok with you tonight

We blijven in Oosterse sferen, maar gaan dit keer de culinaire toer op.
Eet u wel eens graag chinees, maar kunt u niet kiezen uit nummer 13, 24, 27 of 39? Zou u het allerliefst van alles eens proeven en als het even mag, met die onhandige stokjes (wat u toch opgeeft na vier minuten)? Is het antwoord op deze vragen positief? Neem dan nu uw telefoon en reserveer een tafeltje bij Wok Dynasty. Opdat jullie lekkelbekken kunnen weten waaraan jullie zich mogen verwachten, ben ik vorige week op prospectie geweest naar dit wokwalhalla in hartje Heverlee.

Het concept van Wok Dynasty is even eenvoudig als geniaal. Je betaalt 21 euro en daarvoor krijg je... zoveel eten als je wilt. Dit "all you can eat"-concept spreekt me onmiddellijk aan. In de menukaart wordt zorgvuldig uitgelegd welk parcours je moet afleggen.

Ons culinaire avontuur start met een zoet pikant soepje. Het verdict: lekkere soep, maar dat pikant mag je met een korrel zout nemen. Geen nood, liefhebbers van pikant komen zeker nog aan hun trekken.

Na de soep komen de voorgerechten. Het buffet biedt een ruime keuze aan lekkere hapjes. Van dim sum tot sushi. Van kippenbrochettes tot scampi. Allemaal bereid met oosterse kruiden. Bij deze hapjes horen ook verschillende sausjes. Wil je op veilig spelen, hou het dan bij een zoetzure saus. Maar komt de waaghals in jou naar boven, kies dan voor de chillisaus of wasabi. Ikzelf bevind me in de tweede categorie en besluit een lepeltje wasabi te nemen. Stilzwijgend echter laat ik dit groene pikantje goedje na slechts een mespuntje voor wat het is.

Na een korte pauze begin ik aan het hoofdgerecht. Dit gaat als volgt: Je neemt zelf groenten en vlees naar keuze aan het buffet en gaat dan met je zelf samengestelde bord naar twee wokkende kokken. Je moet alleen nog kiezen welke saus je wil en na twee minuten is je hoofdgerecht klaar. Het bereiden van het hoofdgerecht is trouwens een echt spektakel. De vlammen die onder wok uitkomen zijn zo groot, dat ik me verbaas over het feit dat de beide koks hun wenkbrauwen nog intact zijn.

Ik hou het bij één hoofdgerecht omdat ik nog een plaatsje wil houden voor het dessertenbuffet. Ook hier weer een grote keuze aan lekkers. Naast verschillende soorten roomijs en fruit, vind je hier chocomousse, frangipannes en crème non brûlée. Vergeet je dessert niet te overgieten met heerlijke chocoladesaus of frambozencoulis.

Het zaalpersoneel van Wok Dynasty doet er alles aan om je bezoek zo aangenaam mogelijk te laten verlopen. Een ober die ziet dat ik niet al te handig ben met chinese stokjes, komt spontaan zijn kunsten aanbieden. De obers komen ook telkens de borden afruimen. Je hoeft dus niet met een vuil bord opnieuw aan het buffet aan te schuiven.

Na drie uur tafelen keren ik en mijn tafelgenoten voldaan huiswaarts. Misschien niet iets om elke week te doen, maar zeker een aanrader!

Bestemd Voor China

Afval sorteren, het is een ware kunst. Waar moesten die sinaasappelschillen weer bij? En een conservenblik, mag dat bij de PMD? Eén ding is zeker, uw oude gsm-toestellen, spelconsoles, televisies en computers moeten bij de BVC. Bestemd Voor China.

E-waste capital of the world

Zo'n zeventig procent van alle afgedankt elektronica van de hele wereld komt terecht in het Zuid-Chinese stadje Guiyu. Het stadje is daarmee de "e-waste capital of the world". Guiyu telt zo'n zevenduizend recyclageplaatsen waar ruim zestigduizend arbeiders uit de armste delen van Zuid-China kostbare metalen met de hand uit ieder apparaat halen. Hun arbeidsomstandigheden zijn gelijk aan die van de Engelse fabrieken in de negentiende eeuw. De mannen verwijderen het glas, koper en andere kostbare metalen uit de elektronische toestellen. De vrouwen smelten moederborden op dunne kookplaten. De werknemers hebben last van hoofdpijn, waterige ogen en ruwe kelen. En dat allemaal voor slechts vijf euro per werkdag van tien uren.

Schuimende thee

Het afval dat deze mannen en vrouwen verwerken wordt aangevoerd via rivierwater. Dat water bevat volgens de Wereldgezondheidsorganisatie meer dan 2400 keer de toegestane hoeveelheid lood. De inwoners van Giuyu maken hun thee niet langer met water uit de put. Wel met water uit plastieken flesjes. Dat doen ze sinds de thee opeens begon te schuimen. In de stad worden zuurbaden en chemicaliën in riviertjes en beekjes gekieperd

Zeven jaar geleden stelde de Amerikaanse milieubeweging de praktijken in Guiyu voor het eerst aan de kaak. Pas nu lijkt de Chinese overheid de hele situatie ernstig te nemen en maakt ze plannen voor het opruimen van de duizenden werkplaatsen. De reden voor die lange reactietijd van de Chinese overheid is van economische aard. De verwerkingsindustrie in Guiyu is goed voor een omzet van honderd miljoen euro per jaar. Dat het afval China bereikt via illegale weg ,was en is nog steeds van ondergeschikt belang. Greenpeace China wacht nu af of de plannen van de regering ook gerealiseerd zullen worden. Want "wat in Peking wordt besloten, gebeurt nog niet meteen", weet de milieuorganisatie. Bovendien is de illegale handel bij gebrek aan een nationaal ophaal- en verwerkingssysteem erg lucratief. Greenpeace vreest dat hervormingen daardoor op tegenwerking zullen stuiten of of ontdoken zullen worden.

Peperduur en exclusief: tweedehands eten

U snapt niet wat dat betekent "tweedehands eten"? Ok, voor degenen die nog niet vertrouwd zijn met het concept "tweedehands" even een korte introductie:
Tweedehands wil zeggen dat iets eerst van iemand anders is en daarna een nieuwe eigenaar krijgt. Zeer bekend zijn bijvoorbeeld tweedehandskledingzaken of tweedehandsmeubelwinkels. Mensen die hun kleren of meubels beu zijn brengen ze hier naartoe. Daarna kan een nieuwe eigenaar de kleren of meubels meestal voor een prikje kopen.

Ah, u had tòch al van dat "tweedehands" gehoord, maar gewoon niet in combinatie met eten? Tweedehands eten, het zegt nochtans toch gewoon wat het is. Het eten werd eerst door iemand anders gebruikt, of in dit geval verbruikt, en heeft daarna een nieuwe eigenaar gekregen. Nog altijd niet duidelijk? Misschien helpt dit: Heston Blumenthal, genie in de moleculaire keuken, zet speciaal voor de kerstdagen een zeldzame delicatesse op het menu. Walviskots.

Zoals ik dus zei: tweedehands eten. Het eten werd eerst gegeten door de walvis en nu door een nieuwe eigenaar.

De kok van het Britse toprestaurant The Fat Duck zal de walvistkots, ook wel Ambergris genoemd, serveren bij een speciaal diner dat hij bereidt voor een tv-special. Het is een zeer zeldzaam product en kost gemakkelijk tienduizend euro per kilo. Ambergris (laat ik het zo toch maar noemen) is een grijs en wasachtig product dat uit de darmen van potvissen komt. Het wordt gevormd om moeilijk verteerbare stukken voedsel makkelijker door het darmstel te laten gaan (danone activia avant la lettre). De klompen spoelen aan op stranden of worden door vissers opgepikt uit de zee. Bij de visser die zo'n klomp vindt, staan de dollartekens in de ogen te lezen.

Degenen die een inleiding tot de economie hebben gekregen kunnen al raden waarom het goedje zo duur is. U gelooft het of niet, maar de vraag overstijgt het aanbod. Persoonlijk zouden ze mij die tienduizend euro moeten geven om dit tweedehands eten op te eten.

Maar walviskots staat niet alleen. In de categorie "tweedehands eten" vinden we ook Kopi Luwak, de duurste koffie ter wereld. De koffiebonen van deze koffiesoort worden gevonden in de uitwerpselen van een bepaalde katsoort, de Luwak. De Luwak eet de koffiebessen van de koffieplant, maar de pit, de eigenlijke koffieboon, wordt niet verteerd. De pit passeert zijn maag/darmkanaal en krijgt door fermentatie zijn geliefde exquise smaak. Ook van deze lekkernij is het aanbod schaars en de prijs bijgevolg hoog. De prijzen verschillen, maar gemiddeld betaal je zo'n zevenhonderd euro voor een kilo van deze koffie. Een duur kopje koffie.

Heb ik u hiermee nieuwsgierig gemaakt? Of houdt u het toch maar bij gevulde kalkoen met kerst?

Ze zijn zo lief meneer

De voorbije weken was het al voorzittersverkiezing bij Open VLD wat de klok sloeg. De drie kandidaten die strijden om de fakkel van interim-voorzitter Guy Verhofstadt over te nemen, hebben geen slecht woord voor elkaar. Maar schijn bedriegt. Achter de schermen ging het er al hard aan toe tussen Gwendolyn Rutten, Alexander De Croo en Marino Keulen. Ook het verleden leert ons dat voorzittersverkiezingen niet altijd even vreedzaam verlopen.

Grosso modo bestaan er drie scenario's voor de soap die een voorzittersverkiezing vaak is. Er is de "normale" verkiezing, de verkiezing met slechts een kandidaat en last but not least: de verscheurende verkiezing.

Scenario 1. De "normale" verkiezing
Hier is niets aan de hand. De voorzittersverkiezing van CD&V in 2004 is hier een mooi voorbeeld van. De drie kandidaten zijn Jo Vandeurzen, Pieter De Crem en Karel Van Butsel. Vandeurzen wint de verkiezingen met 53,8 procent. CD&V doet rustig verder.

Scenario 2. De verkiezing met maar een kandidaat: de consensusfiguur
Remember Yves Leterme in 2003. Dat jaar lijdt CV&V een enorme verkiezingsnederlaag onder voorzittersschap van Stefaan De Clerck. De Clerck neemt ontslag en CD&V zoekt een geschikte opvolger. Leterme, de enige kandidaat, krijgt 93, 14 procent van de stemmen. Ook in 2007 is er slechts een kandidaat-voorzitter bij CD&V. Marianne Thyssen krijgt 96,6 procent van de stemmen.

Scenario 3. De verscheurende verkiezing
Het is niet altijd allemaal pijs en vree. Het verleden kent ook voorzittersverkiezingen zonder happy end. Neem bijvoorbeeld de verkiezing van de voorzitter van de Volksunie in 2000. De twee kandidaten-voorzitter zijn Geert Bourgeois en Patrick Vankrunkelsven. Bourgeois wint en gaat een meer radicaal Vlaamse toer op. Er vormen zich twee groepen binnen de Volksunie. De Vlaams-nationalistische groep rond Bourgeois en de "toekomst" groep rond Bert Anciaux. In 2001 valt de Volksunie uiteen in NV-A en SPIRIT. De voorzittersverkiezing van 2000 heeft de ondergang van de Volksunie drastisch versneld.

Ook Open VLD kon in het verleden niet ontsnappen aan dergelijk verkiezingsscenario. In de aanloop naar de voorzittersverkiezingen van 2004 ontstaat er een discussie tussen de meer rechtse, donkerblauwe liberalen van kamp-Dedecker en de meer gematigde liberalen van kamp-Somers. Het partijestablishment vraagt Dedecker niet deel te nemen aan de voorzittersverkiezing om de breuklijnen niet te intensifiëren. Dedecker negeert deze vraag. Somers wint deze verkiezingen dan wel, toch was de partij niet onverdeeld gelukkig. Dedecker krijgt namelijk verontrustend veel stemmen (38,32 procent). De voorzittersverkiezing was de voorbode van het vertrek van Dedecker en de splitsing van Open VLD.

Heeft de VLD dan niets geleerd van het verleden? Ook vandaag worden er binnen Open VLD groepen gevormd. De huidige kopstukken spreken zich ook openlijk uit over wie hun voorkeur draagt. Zo krijgt Rutten de steun van De Gucht (junior en senior). De Berlarenaren hebben het dan weer niet zo begrepen op De Croo, die zich in zijn programma het scherpst afzet tegen de huidige generatie.

Ondertussen blijven de kandidaten lief voor elkaar voor het oog van de camera. Want lief zijn, dat is van alle tijden. En of het scenario van deze verkiezing een happy end in petto heeft, zullen we ontdekken bij de ontknoping in december.

Begint eer gij bezint!

Na het lezen van het artikel Why I blog van blogpioneer Andrew Sullivan, kan ik maar een ding besluiten. Ik (en met mij vele anderen) ben duidelijk niet het schoolvoorbeeld van dé blogger zoals hij die beschrijft.

In het artikel benadrukt Sullivan het snelle, bijna gevaarlijke karakter van de "blogosfeer". "Denk niet te hard na over wat je gaat schrijven". Dat was de raad die Sullivan in zijn beginjaren als blogger meekreeg. Vandaag zet hij deze raad om in de praktijk. Sullivan wacht dan ook niet telkens een week voor hij een nieuwe blog post. Hij wacht zelfs geen dag. Bloggen doet Sullivan ieder uur. Begint eer gij bezint!

Laat nu net die uitdrukking (met de woorden in de originele volgorde weliswaar) een van mijn lijfspreuken zijn. Bezint eer gij begint! Ik merk dan ook bitter weinig gelijkenissen tussen mijn bloggewoontes en die van de heer Sullivan. Het "blogproces" dat ik doormaak is van geheel andere aard.






Cartoon by Dave Walker. Find more cartoons you can freely re-use on your blog at We Blog Cartoons.

Sullivan geeft in zijn artikel nog een wijsheid mee: "On the Web, one-sentence links are as legitimate as a thousand-word diatribes - in fact, they are often valued more."
Hoog tijd dus om deze blogpost te beëindigen.