Hair extensions voor een goddelijk kapsel

Een reis van spiritualiteit naar materialisme

Mensen gaan niet langer naar de kapper alleen maar om hun haar te laten knippen. Integendeel, meer een meer vrouwen en zelfs al enkele mannen willen haarverlengingen. Beter bekend als hair extensions. Weet u waar dat haar vandaag komt? Nee? U hoeft zich niet te schamen, dat weet bijna niemand.

Zwart goud

Valse wimpers en valse nagels kenden we al. Voor degenen die lange en weelderige lokken willen, is er er nu ook vals haar. Hoewel, het is niet echt vals. Het haar dat gebruikt wordt voor hair extensions is echt menselijk haar. Voordat de kapper de hair extensions op de hoofden van de klanten bevestigt, heeft het haar al een lange weg afgelegd.

De haarroute begint in India. Daar bezoeken elk jaar tientallen miljoenen pelgrims tempels over het hele land. Deze Indiase pelgrims brengen offers aan hun goden. Vaak zijn dit juwelen of geld. Wie dat niet heeft, offert zijn enige rijkdom. Zijn haar.

Voor de scheerbeurt worden de hoofden van de pelgrims natgemaakt en worden de haren bij elkaar gebonden. Daarna worden ze helemaal kaalgeschoren. Geen enkel haartje mag daarbij verloren gaan. De pelgrims krijgen geen geld voor hun haar, sterker nog ze moeten er zelfs voor betalen. 15 roepies of 22 eurocent. In ruil krijgen ze een maaltijd aangeboden. De pelgrims hebben er geen idee van waar hun haar terechtkomt. De tempels in India worden rijker van het haar dat de pelgrims offeren. Maar de mensen die echt voordeel halen uit dit Indiase scheerritueel vinden we in Europa. Voor hen zijn de Indiase lokken zwart goud.

Great Lengths

In Rome vinden we het bedrijf Great Lengths. Vandaag dé nummer één in hair extensions. Great Lengths heeft lokale handelaars die de Indiase tempels bezoeken en het haar van de pelgrims ophalen. De tempels krijgen twintig eurocent voor een bundeltje haar van veertig centimeter. De consument betaalt hiervoor tien euro. David Gold, oprichter van Great Lengths en intussen multimiljonair, noemt zijn hair extensions "happy hair". "De mensen die het schenken zijn blij, de kappers die ermee mogen werken zijn blij en de klanten zijn blij omdat ze er beter uitzien."

Hair extensions zijn niet voor iedereen weggelegd. Een verlenging van veertig centimeter kost u al gauw duizend euro. De extensions zijn ook niet voor eeuwig. Wilt u die lange haren behouden, dan moet u na zes maanden opnieuw naar de kapper voor een stel nieuwe extensions. Een kapper in één van de Great Lengths-salons vertelde me dat klanten nooit vragen naar de herkomst van het haar. Het contrast kan niet groter zijn. Voor de klant draait het allemaal om schoonheid en materialisme. Voor de pelgrims is het offeren van hun haar een gelovig ritueel. ze ontdoen zich tijdens de scheerbeurt van alle ijdelheid. Het zijn twee verschillende werelden. Die van materialisme en die van spiritualiteit.

Haarmaffia

Het haar dat Great Lengths gebruikt is haar dat door de meerderheid van de pelgrims vrijwillig is afgestaan. Maar er zijn ook andere manieren waarop haar vergaard wordt. Er bestaat zelfs zoiets als de haarmaffia. Zo wordt er op internet haar uit Oekraïne verkocht voor 816 euro per kilo, zonder informatie over de herkomst ervan. In Brazilië heeft de politie het over een stijging van "hairattacks" door "scalp hunters". En in Groot-Brittannië werden Russchische gevangen gedwongen om zich kaal te scheren. Momenteel bestaan er geen beperkingen op de import of export van menselijk haar. De Wereldhandelsorganisatie vermeldt de handel in menselijk haar zelfs niet op haar website.

Het is natuurlijk geen zeehondjesbont of organen. Voor de handel in haar hoeft niemand te sterven. Maar is een weelderige haardos dit allemaal waard? En zou de wetenschap over de herkomst van het haar de dure hair extensions niet een stuk minder aantrekkelijk maken?

Je bent pas een echte Leuvense student als... je fiets ooit werd gestolen

Leuven. Vorig jaar op een donderdag in februari werd de fiets van Sara Van Dievoet gestolen voor haar kot in de Dekenstraat te Leuven. Er waren geen sporen van sloten die werden geforceerd. Vermoed wordt dat de fiets werd ingeladen in een bestelwagen.

Even checken: ik heb de "wanneer", de "wat", de "wie", de "waar" en de "hoe". Blijft nog over, jawel, de "waarom". Waarom werd de fiets van ondergetekende gestolen?

Ik weet niet hoe het zit in andere studentensteden, maar in Leuven zijn gestolen fietsen een echte plaag. Toen een vriendin vorige week op kot toekwam en vertelde dat haar fiets voor de vierde (ja, dat leest u goed) keer was gestolen, moest ik weer denken aan die ochtend vorig jaar in februari.

Het was donderdag en ik was klaar om naar de les te gaan. Ik deed nietsvermoedend de deur van mijn kot achter me dicht en stapte naar mijn fiets. Tenminste, naar de plaats waar ik mijn fiets (met dubbel slot!!) de vorige avond had achtergelaten. Na een paar minuten onrustig heen en weer-geloop, kon ik niet anders dan vaststellen: mijn fiets is gestolen! Nadat ik over de eerste shock heen ben, besluit ik braaf mijn burgerplicht te vervullen en de diefstal van mijn stalen ros aan te geven bij de politie. Wanneer ik in het politiekantoor aan de balieagent uitleg waarom ik haar verblijd met een bezoekje, roept ze er onmiddellijk de "specialist ter zake" bij.
"Ah juffrouwke, dus uwe velo is gepikt? En waar stond diene velo?"
"Euh, voor mijn kot, meneer", antwoordde ik beleefd.
"Ja maar, dat mag niet hé juffrouwke. Uwe velo moet in een stalling of binnen staan. Zeker niet op de stoep. Maar allé, vul dat papier hier maar in."
Nu was het ook nog mijn schuld natuurlijk dat mijn fiets werd gestolen! De politie, uw vriend.

Maar om nu even terug te komen op het begin van mijn relaas. Waarom werd mijn fiets gestolen? Het antwoord is simpel: de vicieuze cirkel. Wanneer ik over de diefstal van mijn fiets vertelde, stonden verschillende medestudenten klaar om er een nieuwe voor mij te stelen. "Wordt uwe fiets gepikt, pikt er dan ene terug!" Dat is de mentaliteit van menig Leuvens student. En zonder nu de moraalridder te willen uithangen, zou ik willen dat deze vicieuze cirkel wordt doorbroken en dat iedereen stopt met fietsen stelen.
Vanaf nu.
Voila, dat is ook weer geregeld.

Je blog donc je suis

"Vanaf volgende week moeten jullie een blog bijhouden."

Dat kregen ik en mijn medestudenten journalistiek vorige week te horen. En die "volgende week", dat is dus nu. De gedachte dat ik zo'n online dagboek zal moeten bijhouden laat mij (en ondertussen al mijn huisgenoten) niet meer los. Waar moet mijn blog in godsnaam over gaan?

Het eerste waar ik aan denk is "dé actualiteit". Ik kies gewoon een hot topic en lever daar de nodige commentaar bij. Keuze genoeg? Ierland zegt "ja" tegen het Verdrag van Lissabon. Groen! zegt "nee" tegen de Lange Wapperbrug. De wereld rouwt om de slachtoffers van de aardbevingen in Indonesië. Tremelo viert Damiaan. Mag het iets luchtiger zijn? Josje is de nieuwe blonde van K3. Oya Lélé! Keuze genoeg. Inderdaad.

Ik kan ook over mezelf schrijven, over het doen en laten van een 22-jarige student journalistiek. Maar is er überhaupt iemand geïnteresseerd in mijn "métro boulot dodo"? Voorlopig heb ik slechts één zekerheid: het schrijven van deze blog wordt een proces van trial and error. Eentje van vallen en opstaan in de queeste naar uw aandacht.

Zo. Mijn eerste post staat er. 896 tekens die mijn gedachten voor u ordenen en het bewijs ervoor leveren. Je blog donc je suis.